نو بهارست در آن کوش که خوش دل باشی!

اینک، آخرین لحظات سال 1391 شمسی است. حدود یک ساعت و نیم دیگر زمین یک دور کامل را به دور خورشید گشته است و سال تحویل می شود. عید می شود و همه چیز از نو آغاز . درختان شکوفه می زنند و آفتاب با مهربانی بیشتری بر زمین می تابد. بهار می شود و طبیعت چرخه جدیدی را شروع می کند. در این میان اما، برای ما آدمیان فرصت خوبی است. فرصتی برای به گذشته نگریستن و بازبینی در افکار و رفتارمان. فرصتی برای به آینده چشم دوختن و رفتن به استقبال روزهایی که می آیند. در سنت ما، بهانه های خوبی برای یادآوری و استفاده از این فرصت ها به یادگار مانده است. در چهارشنبه سوری، بهانه ای داریم برای به آتش انداختن کینه ها و دلخوری هایمان. برای سوزاندن خاطرات تلخ و  بد گذشته. خانه تکانی بهانه ای است، برای زدودن غصه و غم از دل هایمان. بهانه ای برای پاک کردن زنگار گناه و سیاهی از روح و روانمان. تحویل سال بهانه ای است برای دگرگونی اوضاع و احوال مان. برای آنکه بدانیم که شکوفایی و رشد هدفی است که طبیعت به دنبال آن است و آدمی هم در حکم جزئی از آن چاره ای جز جنبش و تلاش برای غلبه بر سردی و تاریکی جهل و فسردگی ندارد. نوروز بهانه ای است برای آدمی. فرصتی است برای او، تا در آئینه ی طبیعت خود را ببیند و به دلش، به روحش و به خودش بیشتر برسد و همراه بهار، راهش را رو به آینده ای روشن و سرسبز بگشاید. نوروز را باید قدر دانست و در آن دل خوش بود و کوشید برای تازه شدن دل. کوشید برای رشد و شکوفایی. آن گونه که طبیعت نو می‌شود و تازه.  پس دعا کنیم برای خودمان و همه ی عزیرانمان. برای آنکه روشنایی و هدایت خداوند در زندگی مان حاضر باشد و راه را گم نکنیم. برای آبادانی شهرها و کشورمان. برای شادی و بهروزی هموطنان مان. برای آنکه سایه نادانی و ظلم از سرزمین مان دور باشد و آقتاب مهربانی و برادری در آن طلوع کند. برای آمرزش درگذشتگان و بزرگان مان. برای شهدا و قهرمان هایمان. برای پیروزی مبارزان راه انسانیت و عدالت. برای عالِمان و حکیمان این سرزمین. این گونه می توانیم مطمئن و با خاطری جمع، قدم در سال 92 بگذاریم. چرا که می دانیم به آنچه حقیقت وجود مان است رسیده ایم و از ظواهر و رفتنی ها به سوی ماندنی ها و باطن امور گذر کرده‌ایم. اینجاست که می توان از ته دل و با اطمینان سال جدید را تبریک گفت و امیدوار بود به جاری شدن خیر و برکت در تک تک لحظات آن.