حباب عشق *

دوستم چند روز قبل برای همسرش هدیه ای تزئینی شبیه عکس زیر گرفته بود. می خواست برای روز عشاق یا نمی دانم تولد به همسرش هدیه دهد (آخر روز تولد همسرش و روز ولنتاین با هم چند روزی فاصله دارند.) هدیه اش برایم جالب بود. اسمش را گذاشتم حباب عشق. این هدیه برایم نماد عشق است. عشقی که حبابی شیشه‌ای محصورش کرده‌است تا از گزند گرد و خاک و کهنگی مصون بماند.  آدم ها موجودات عجیبی هستند. هدیه‌هایی می سازند تا باقی و تر و تازه بمانند، اما تا وقتی عشقی در دلشان هست قدرش را نمی دانند و مواظبش نیستند.  عشق چیز گرانبهایی است. از آن جهت که به وسیله‌ی آن آدمی از خود فراتر می رود و به کسی که دیگری است متوجه می شود. برای همین باید قدرش را دانست. باید حفظش کرد و اجازه نداد  سختی های روزگار از شفافیت و روشنایی اش بکاهد. عشقی که در دل داشته باشی نیرویی می‌گیری ورای فردیت و محدودیت هایت. سخت می کوشی و به واسطه‌‌ی آن رشد می کنی و بزرگ تر می‌شوی. پس شاید بهتر باشد بر عشق هایی  که در دل داریم حبابی بگذاریم تا تازگی و طراوت شان را از دست ندهند. این چنین از عشق در دل هایمان محافظت میکنیم. چرا که عشق چیز گرانبهایی است و از دست رفتنش می تواند موجب خسران و حسرت شود. پ.ن: بر خلاف رویه معمول ادامه مطلب خصوصی و رمز دار است! می دانی فاطمه اصلی ترین اشکال رابطه ما توقع بیش از اندازه من بوده است. اینکه همه چیز همیشه درست و تمام باشد م همین توقع بیجا و بیش از اندازه بوده است. برای رفع این مشکل هم فکر میکنم باید توقعاتم را رک با تو مطرح میکردم و هر کدام را منطقی میدیدی اجرا میکردی و هر کدام را نه رد میکردی و من هم ذره ای به خودم حق نمی دادم خرده بگیرم. درستش این بود. از آن طرف هم تو توقعاتی داشتی که بیانشان را مکروه می دانستی. به نظرم این هم خودش اشکال ایجاد کرده بود. توقعات یک زن یا اصلا یک فرد دیگر با افراد دیگر یکی نیست. وقتی می بینی اراده و میل به برآورده کردنش وجود دارد باید آن را بیان کنی. طرف مقابل هم باید در حد وسعش به این نیازها و توقعات پابند باشد. ساعت 1:30 شب شبت بخیر فاطمه مهربانم