خشونت مسلمانان

جهاد از فروع دین ماست و اصولا مسلمانان دست به سلاحشان خوب است. مقدسات مسلمانان برایشان تابوهایی هستند که حاضرند جانشان را بخاطر آنها بدهند و برای تکریمشان مجاهده کنند. این بعد جوامع مسلمان می تواند برای یک جامعه ای که از موهبت خودآگاهی و جهان آگاهی برخوردار است عاملی باشد بازدارنده، در مقابل تهدیدهای موجود و تضمین کننده استقلال آن جامعه. اما وقتی که چنین دینی باشد، اما آگاهی از زمان و شرایط وجود نداشته باشد و جوامعی داشته باشیم سرشار از جهل و عقب ماندگی فکری و اجتماعی، آنگاه کار چندان سختی نیست که به مروز زمان از امت اسلامی یک سمبل خشونت  بسازیم. این روزها همه جا سخن از مسلمانانی است که با هم می جنگند، شورشی کرده اند، کشتاری میانشان رخ داده است و کشورهای خوب در حال مقابله با بدی های آنها هستند. سخن از گروههایی است که خواهان اجرای شریعت اسلامی هستند، هدفشان خداست و اجرای احکام قرآن، اما شقاوت از اعمالشان می بارد. الگوی دین داری در کشورهای اسلامی، الگویی نیست که طی سالهای آینده این کشورها را به کشورهایی مترقی بدل کند. آنکه فکری ندارد راهش بازتر است برای اینکه یاد بگیرد و پیشرفت کند. اما آنکه نزد خود الگوی ناقصی دارد که بسیار به آن الگو معتقد است، احتمالش زیاد است که سرنوشتی جز تباهی نداشته باشد.