تحریمها: تسلیم نظام سیاسی یا به زانو در آوردن کشور!

تحریمها باهدف تسلیم کردن نظام سیاسی کشور طراحی می شوند، اما بگونه ای اجرای می شوند که ایران را به زانو در آورند. هیچگاه تحریمها آنگونه که ضربه ای کاری وارد آورند مطرح نشده اند، بلکه همیشه بصورت ضربه هایی  که به شدت متوسط اند اما با روندی مرحله به مرحله و مداوم زده می شوند، اعمال شده اند. چرا که با هزینه کردن ناگهانی نمی توان جوابی مطمئن گرفت. اگر هم نتایجی اخذ شود حریف هنوز توان سرپا ایستادن را دارد و دیر یا زود مزاحمتهای خود را از سر خواهد گرفت. بنابراین هر زمان زخمی زده می شود و خونریزی حریف بیشتر می شود و این روند ادامه پیدا می کند تا آنگاه که کاملا از پا بیافتد و دیگر توان مقابله نداشته باشد. آن موقع است که می توانند با خیال راحت از اینکه امکان هرگونه مقاومتی از حریف سلب شده هر بلایی که می خواهند سرش بیاورند. سناریو به زانو درآمدن کشور سه رکن دارد. رکن اول تحریمها هستند. جریان ورود تکنولوژی و مواد و تجهیزات مورد نیاز صنایع کند شده اند و کم کم مسدود می شوند و اینگونه سیر تدریجی فرسودگی صنایع ما  تشدید خواهد شد. هزینه توسعه کشور به سبب تحریمها بیشر شده و راندمان سرمایه گذاری ها هر چه بیشتر کاهش می یابد. بنابراین به تدریج فرسودگی بیشتر از توسعه شده و روند منفی اقتصاد آغاز خواهد شد. ضعف اقتصاد که نارضایتی اجتماعی را هم به همراه دارد، قدرت مانور ما را در برابر تهدید های داخلی و خارجی کاهش داده و مملکت را بسیار آسیب پذیر خواهد کرد. رکن دوم ضعف داخلی است. اختلافات سیاسی و ناکارآمدی مفرط دولت و مجلس و ضعف مفرط نیروی انسانی متخصص توانمند(در حدی که بتواند تغییری در شرایط ایجاد کند). وجود پدیده فرار مغزها و نیز ناتوانی مدیران گزینش شده و قابل اعتماد از نظر حاکمیت، همگی اجزایی هستند که وقایع را تنها بخاطرضعف داخلی به نفع حریفان پیش خواهند برد. رکن سوم پایه های محکم حاکمیت است. تسلط نظامی و اطلاعاتی حاکمیت و همینطور وجود اقشار پشتیبان نظام، آن هم اقشاری که هیچ راهی برای سلب حمایتشان از نظام وجود ندارد، سبب می شود که حتی در شرایط ضعف شدید اقتصادی و سیاسی و آسیب پذیری اجتماعی، سیستم سیاسی کشور دچار فروپاشی نشود و بنابراین تحریمها در میان مدت به ثمر نرسند. بنابراین در صورتی که جمهوری اسلامی نتواند در برابر تحریمها قامت راست کند و یا حریفان نتوانند از طریقی دیگر به تسلیم وادارش کنند،  ناگزیر کشور روز به روز ضعیف تر خواهد شد و در دهه آینده به کشوری در حال احتضار بدل خواهد شد. کشوری فروپاشیده از لحاظ اجتماعی و اقتصادی و با مبانی دینی و اخلاقی از بین رفته در حالی که منابعش و اجتماعش  مانند دشتی حاصلخیز در اختیار حریفان دیروزش قرار گرفته است.