معلم، پزشک و روانشناس!

استادی داشتم که همیشه میگفت سه قشر از جماعت با دیگران چندان راحت نیستند: معلمان، پزشکان و روانشناسان. هفته پیش در جمعی بودم که در آن یک معلم و یک پزشک حضور داشتند. کمی از دور هم بودنمان نگذشته بود که معلم جمع را شور گرفت و با حرارت درباره موضوعی شروع به سخنرانی کرد. آن قدر هم جدی و با اشتیاق حرف میزد که کسی نمی توانست متوقفش کند و همه منتظر بودند تا بلکه آنتراکی دهد و بتوانند بحث دیگری را وسط کشند. من هم که اندکی روانشناسی می دانم، با علاقه گوش می دادم و به این فکر می کردم که شخصیت آن بنده خدا جزء کدام تیپ است و با هر حرفش به دنبال سرنخی از انگیزه های نهان و عیان او  می گشتم. همان موقع این حرف استادمان یادم آمد و خنده ام گرفت. پیش خود فکر کردم حتما پزشک جمع مان هم دارد به آناتومی افراد حاضر فکر می کند و اینکه فلان عارضه جسمی یا لکه پوستی نشانه چه بیماری است و چه ریشه ها و عللی دارد. استادمان همیشه میگفت این سه قشر راحت با دیگران برخورد نمی کنند. چرا که معلم عادت کرده است همه را به چشم شاگرد خود ببیند، پزشک هر کس را  یکی از بیماران خود می پندارد و روانشناس هم آنقدر مراجعانش را آنالیز کرده است که ناخودآگاه آن ها را روی صندلی مشاوره می بیند.   این را گفتم که بگویم حواستان باشد در جمعی که هر سه این افراد حضور دارند با چشم باز بروید و با احتیاط رفتار کنید، چرا که ممکن است شش جفت چشم تمام زوایای جسمی و علمی و روحی شما را بکاوند و بدجور تحت نظر هستید!