فراموشی

می گویند ممکن است آنکه با او خندیده ای را فراموش کنی، اما فراموش کردن کسی که با او گریسته ای آسان نیست. و من گویی باید چنان بر ذهنم چیره شوم که بتوانم از عهده اش بر آیم! اما به این دلخوشم که سختی ها و رنج هاست که به رویش و رشد منجر می شود. پس باید عاقلانه بنگرم و اسب سرکش احساس را افسار بندم. این بار شاید برای فراموشی ابتدا باید خود را فراموش کنم. به گمانم هامون یا کس دیگری بود که میگفت:"حقیقت ممکن است تلخ باشد اما ناامید کننده نیست." پس باید امیدوار باشم به آموخته هایم و رشدی که از پس این فراموشی پدید می آید. پ.ن: می گویند آدمی موجود فراموشکاری است. کاش این یادآوری و فراموشی دست خود آدم بود!