عاقبت ایران در برابر بهار عربی-2

ما در محاسبات خود اشتباه کردیم. چرا که فراموش کرده بودیم که دستهای پنهانی همه جا حضور دارند. در جهان عرب بعد از بیش از دو سده حضور پر رنگ استعمار و یک سده اقتدار آمریکا، تنها انقلابی پیروز می شود که آمریکا بخواهد. اگر تونس به سرعت متحول شد و ارتش مصر بر مردم نشورید، بخاطر موافق نبودن اراده آمریکا بر مقابله ارتش با مردم بود. اگر قذافی تا مرز پیروزی رفت اما سر بزنگاه وارد مرحله شکست برگشت ناپذیر شد، بخاطر مداخله آمریکا و غرب بود. اگر هشتاد درصد شیعیان بحرینی حقشان را بخواهند و آمریکا صلاح نداند که حقشان باید داده شود، انقلابشان با وجود برتری مطلق عددی بی نظیر پیروز نمی شود. اگر آمریکا شکست علی عبدلله صالح را مساوری با گسترش سلطه القاعده در یمن بداند، در این صورت حتی اگر ماهها علی عبدلله صالح در یمن نباشد، باز هم انقلاب پیروز نمی شود. مرور این مشاهدات و مرور تاریخ این شبهه را  به ذهن ها می اندازد که جنگ تحمیلی که  با موافقت آمریکا شروع شد، نه با تدبیر، درایت و وقت شناسی ما که با ابتکار عمل آمریکا به پایان رسید و از آن بدتر اندیشه کابوس گونه ای که به ذهن انسان خطور می کند این است که اگر بی طرفی ارتش منجر به پیروزی انقلاب اسلامی در ایران شد، به دلیل موافقت ضمنی آمریکا با کنار رفتن شاه بوده باشد. اما اشتباه بزرگتر ما رویگردانی از حق بود. حق طلبی که سالها ما در سیاست خارجه مان بدان تظاهر می کردیم این بار در چشمان بسیاری از مردم جهان و حتی طرفداران داخلی ما ناگهان رنگ باخت. زمانی که ما جسورانه میان مردم سوریه و دولت بعثی دومی را برگزیدیم، در حقیقت منافع خودمان را به دفاع از حقوق پایمال شده مسلمانان سوری و در کل دفاع از حقوق مسلمین ترجیح دادیم و این مساله پایه مشروعیت ما را در عرصه امور خارجه  لرزاند و این مساله قطعا امری نیست که از چشمان مردم عرب پنهان مانده باشد. به هر جهت به نظر می رسد که این چهار روز ابتدای کار خواهند گذشت و به احتمال زیاد دولتهای عرب بعدی بیش از پیش تابع افکار عمومی کشور خود خواهند بود و به جای پیگیری منافع مشخص خود، ناچار به اقناع افکار عمومی نسبت به رفتارهای سیاست خارجه خود می باشند.  بنابراین به نظر می رسد در آینده نزدیک، رفتارها و مواضع ایران نسبت به مسائل کشورهای عربی و بطور خاص سوریه در درجه اول و همینطور رفتار ایران نسبت به مردم خودش(در شرایطی که تجربیات مشترکی میان مردم ما و کشورهای عرب بوجود آمده) در مرتبه بعدی،  منجر به اتخاذ مواضعی برخلاف میل ما توسط کشورهای عربی خواهد شد. آن هم در شرایطی که اگر زمانی دولتهای مزدور و دست نشانده عرب با ما مخالفت می کردند، این بار دولتهای مردمی و مستقل عرب از موضعی بر حق و اصولی با ما مخالفت خواهند کرد. موضعی که آنها را با غرب و امثال سعودی ها هم سو خواهد کرد و در نتیجه احتمالا اتفاقات جهان عرب بزودی منجر به تشدید انزوای ایران در عرصه بین المللی خواهد شد. مگر اینکه گذر روزگار ساختار حاکمیت ایران را با تغییرات جدی مواجه سازد.