راهنمای تعویض پلاک خودرو

در سیستم جدید شماره گذاری ماشین‌ها، پلاک هر خودرو به اسم صاحب آن خودرو است. بنابراین، بعد از اینکه ماشینی خریداری یا قولنامه می‌شود باید پلاک آن هم تغییر کند. چنین کاری در مراکز تعویض پلاک خودرو انجام می‌شود. نکات زیر تجارب نگارنده از مراجعه به این مراکز است و دانستن آن‌ها ممکن است باعث صرفه‌جویی وقت و هزینه کسانی شود که قصد دارند پلاک ماشین خود را تعویض کنند.- برای مراجعه به مراکز تعویض پلاک خودرو، دو راه وجود دارد. یکی اینکه صبح زود به محل تعویض پلاک بروید و در صف ماشین‌های پشت در منتظر بمانید تا نوبت شما شود. از آنجا که ممکن است به این شیوه چند ساعت طول بکشد تا نوبتتان برسد، حتماً با خود بطری آب، فلاسک چایی و مقداری خوردنی همراه داشته باشید تا گرسنه و تشنه نمانید. راه دیگر این است که اینترنتی وقت بگیرید. با مراجعه به اینجا می‌توانید در هر سانسی که می‌خواهید در یکی از مراکز تعویض پلاک شهرتان اینترنتی نوبت بگیرید. با در دست داشتن پرینت نوبت و مدارک ماشین شما را خارج از صف به داخل راه می‌دهند و چند ساعتی کارتان جلو می افتد. - در همان بدو ورود به مرکز تعویض پلاک به شما برگه‌ای می‌دهند که شماره باجه مراجعه‌ی شما روی آن نوشته شده است. از آنجا که تا آخر فرآیند تعویض پلاک باید با همین باجه سروکار داشته باشید سعی کنید با خوش‌رویی با مسئول باجه رودررو شوید تا او هم با حوصله به سوالات و سردرگمی‌هایتان جواب دهد. - اگر در طی فرآیند تعویض پلاک سوالی داشتید از مردم عادی که خود برای این کار آمده‌اند سوال نکنید. بروید سراغ همان باجه مسئول کارتان یا به اطلاعات مستقر در مرکز مراجعه کنید. بعضی از راهنمایی‌های افراد در اینباره از سر حدس و گمان است و بیهوده وقتتان را می‌گیرد. - از هفته قبل از مراجعه، به سایت تعویض پلاک بروید و مدارکتان را کامل کنید. بهتر است هر اوراقی مروبط به ماشین‌ دارید با خود ببرید تا چیزی کم و کسر نباشد و آنجا کارتان لنگ نماند. - اگر چه در مراکز تعویض پلاک، دستگاه‌های کارتخوان و عابربانک برای پرداخت خلافی وجود دارد، بهتر است قبل از مراجعه، خودتان به یکی از شعب پلیس +10 بروید و برگه خلافی‌تان را بگیرید و جریمه را پرداخت کنید. در این صورت اولاً فرصت دارید در صورت لزوم، به جریمه‌های نامعقول اعتراض کنید و ثانیاً با مشکلاتی مثل قطعی خطوط شبکه شتاب و صف‌های طویل پرداخت خلافی مواجه نمی‌شوید. - برای ماشین‌های بیشتر از عمر 5 سال داشتن برگه معاینه فنی ضروری است. پس بهتر است قبل از تعویض پلاک به یکی از مراکز معاینه فنی شهرداری بروید و با پرداخت 9 هزار تومان و صرف مقداری وقت این برگه را دریافت کنید. - در صورتی که مدارک شما کامل باشد یک تا دو ساعت زمان می‌برد تا پلاک جدید را روی ماشین نصب کنید. پس طوری برنامه ریزی کنید که حداقل این مقدار وقت آزاد داشته باشید. همچنین کل هزینه تعویض پلاک 35 هزار تومان به حساب خزانه و 3 هزار و پانصد تومان بابت قبض پستی است. هر دو این مبالغ را هم می توانید نقدی در باجه‌های خدماتِ مرکز تعویض پلاک پرداخت کنید. با تمام نکته‌ها و توصیه های فوق باز هم ممکن است با موارد غیر قابل پیش بینی روبرو شوید. پس در این صورت صبر و حوصله داشته باشید. امیدوارم بخت با شما یار باشد و بتوانید در کمترین زمان یک پلاک نو روی ماشین‌تان نصب کنید.

داستان مرتضوی

اولین بار دبیرستان بودم که نامش را شنیدم. هر وقت روزنامه‌ی اصلاح طلبی تعطیل یا روزنامه نگاری زندانی میشد نام او به میان می‌آمد. آخر دادستان تهران بود و وظیفه داشت با جرائم عمومی که به امنیت و حیثیت نظام خدشه وارد می‌کند برخورد کند. دوستان اصولگرایش او را قاضی مرتضوی می‌نامیدند تا نشان دهند که این گونه برخوردها کاملاً قانونی است و با امضای یک قاضی اعتباری دو چندان دارد. اطرافیانم که اکثرشان از طیف راست‌های آن موقع بودند او را و قاطعیتش را می ستودند و وجود چنین افراد محکمی را برای نظام ضروری می دانستند. انتخابات 88 که شد و به قول عده‌ای فتنه برخواست، سنگ تمام گذاشت. این بار بسیاری از مسئولین قبلی و آدم‌های دانشگاهی‌ها با حکم او روانه زندان شدند. کارش را بلد بود و سال‌ها در منصبی که داشت کانون‌های فتنه را می‌شناخت. آخر سال ها بود که دادستان تهران بود تا دادگری را بگستراند و اجازه ندهد نظام زیر سوال برود.  بخت اما با او یار نبود. حکمی را امضا کرد و چند جوان معترض یا به قول خودشان فتنه گر را به زندانی در کهریزک تهران فرستاد. زندان استاندارد نبود و سه تن از این فتنه گران نتوانستند در برابر میکروب ها و ویروس های آنجا مقاومت کنند. از نگون بختی او یکی از این جوانان پسر آدم منتفذ و معتبری در نزد حکومت بود. وی با تمام قوا این پرونده را پیگیری کرد. مرتضوی مقصر شناخته شد و از مقام قضاوت خلع . از آن پس هر روز خبری می آمد که مجلس به دنبال محاکمه و دستگیری اوست. حالا پس از 4 سال کش و قوس آدم های مختلف برای برکناری او از مناصب دولتی و تعقیبش، مرتضوی دستگیر و به زندان فرستاده شده است (خبر را از اینجا بخوانید.). آدمی که سال ها با امضای خود دیگران را به زندان می‌فرستاد خود در دام سیستم قضایی نظام گرفتار شده است. نظامی که برایش بسیار زحمت کشید و در بزنگاه‌های بسیاری نگذاشت آبرویش برود و حیثیتش خدشه بردارد. چرا که دادستان بود و باید داد نظام را از روشنفکرهای مرفه می گرفت. در وصف دستگیری او حرف های بسیار گفته شده است. عده ای او را مستحق چنین برخوردهایی نمی دانند. عده ای می گویند دلشان خنک شده است و برای اش این شعر را می خوانند که " بهرام که گور می گرفتی همه عمر...دیدی که چگونه گور بهرام گرفت؟". عده ای هم او را کسی می دانند که حیثیت نظام را برده است و باید محاکمه شود. طنز تلخی است که دادستان خود باید برای حیثیتی که سال ها برای حفظش کوشید به زندان رود. من اما او را قربانی اندیشه ای می دانم که بشدت به آن پایبند بود:"حفظ نظام از هر واجبی واجب تر است." آنچنان که می توان برای حفظش به کارهای بسیاری دست زد. این چنین که فکر کنی دیگر هدف اصالت می یابد و هر روش و وسیله ای برای حفظ چیزی مقدس خود مقدس و مجاز است. مرتضوی به چنین باوری اعتقاد داشت و در این سال ها همه تلاشش را به کار بسته بود تا مبادا گردی به آبروی نظام بنشیند. انصافاً هم موفق بود. در سال های سخت اصلاح طلبی و فتنه 88 نقش موثری داشت. اما ناگهان یکی از اقداماتش به حیثیت نظام لطمه‌ی سختی زد. پس بر اساس همان اصل باید کسی پیدا میشد تا بار این اتفاقات بر گردنش بیفتد و آبروی نظام حفظ شود. این بار این اصل دامان خودش را گرفت و خود شد قربانی. حال او به زندانی فرستاده شده است که خود روزی کلیدش را در دست داشت. شاید این روزها بیشتر از هر کس دیگر از اوضاع خود شگفت زده باشد و به دنبال توجیهی برای موقعیت خود باشد. شاید اگر این روزها هم به همان اصل معتقد باشد می‌پذیرد که باز هم پای آبروی نظام در میان است و باید آبروی خود را در راهش فدا کند. این چنین شاید حداقل در محافل خصوصی اصولگرایان قهرمانی باشد که از خود برای چیزی بزرگتر و مهم تر گذشت تا حیثیتش محفوظ بماند.

ترانه های به یاد ماندنی: ای ایران، ای مرز پرگهر!

این ترانه برای من خاطرات زیادی را به همراه دارد. از زمان دبستانی بودنم که در روزهایی مثل این روزها سرود" ای ایران" را دسته جمعی اجرا می کردیم تا فتح هر قله که بنا بر رسمی دیرینه در گروه کوه دانشگاه بر فراز قله "مرز پر گهر" را می خواندیم، این سرود و ریتمش بر سر زبانم بوده است. در این ترانه شعر و آهنگ و آواز هر سه چنان در هم آمیخته‌اند که شوق میهن دوستی را در شنونده شعله ور می کند. ترانه "ای ایران" اولین بار 59 سال پیش نواخته شده و هنوز تازگی و طراوت خود را حفظ کرده است. شعرش وقتی سروده شده است که قوای متفقین بر ایران مسلط بودند. شاعر در خیابان سربازی اجنبی را می بیند و خونش به جوش می آید. سپس این شعر را می سراید و با همکاری دوستش روح الله خالقی آهنگ آن را تنظیم می کند. شاید به همین دلیل است که شعر اثر گذار است و به گونه ای خاص حماسی است. سخنی که از دل برآید لاجرم بر دل می نشیند. معروفترین اجرای این اثر از استاد غلامحسین بنان است. اجراهای دیگرا یا در دسترس نیست و یا به استواری اجرای مرحوم بنان نیست.  در سال های اول انقلاب این اثر برای مدتی حدود یک سال به عنوان سرود ملی ایران از صدا و سیما پخش می‌شد، اما با بالا گرفتن نزاع میان ملی گرایی و مذهب گرایی این اثر هم مورد غضب قرار گرفت و برای مدتی مهجور ماند. در سال های اخیر خانه هنرمندان هم کلیپی را بر اساس این ترانه ساخته اند. متن ترانه (شاعر: حسین گل گلاب) ای ایران ای مرز پر گهر/ ای خاکت سرچشمه‌ی هنردور از تو اندیشه‌ی بدان/پاینده مانی تو جاودانای دشمن ار تو سنگ خاره ای من آهنم/ جان من فدای خاک پاک میهنممهر تو چون شد پیشه ام / دور از تو نیست اندیشه امدر راه تو، کی ارزشی دارد این جان ما / پاینده باد خاک ایران ماسنگ کوهت درّ و گوهر است / خاک دشتت بهتر از زر استمهرت از دل کی برون کنم / برگو بی مهرِ تو چون کنمتا گردش جهان و دور آسمان به پاست/ نور ایزدی همیشه رهنمای ماستمهر تو چون، شد پیشه ام / دور از تو نیست اندیشه امدر راه تو، کی ارزشی دارد این جان ما/ پاینده باد خاک ایران ماایران ای خُرّم بهشت من/ روشن از تو سرنوشت منگر آتش بارَد به پیکرم / جز مهرت در دل نپرورماز آب و خاک و مهر تو سرشته شد گِلم / مهر اگر برون رَوَد تهی شود دلممهر تو چون شد پیشه ام / دور از تو نیست اندیشه امدر راه تو کی ارزشی دارد این جان ما /  پاینده باد خاک ایران ما --------------------- دانلود ترانه (آهنگساز:روح الله خالقی) با صدای غلامحسین بنان (حجم 2.8 مگابایت) کلیپ اجرای هنرمندان (حجم 31 مگابایت)

نشان عشق

ای که می پرسی نشان عشق چیست؟ عشق چیزی جز ظهور مهر نیستعشق یعنی مهر بی چون و چراعشق یعنی کوشش بی ادعاعشق یعنی دشت گلکاری شدهدر کویری چشمه ای جاری شدهعشق یعنی روح را آراستنبی شمار افتادن و برخاستنعشقی یعنی این که انگوری کنیعشق یعنی این که زنبوری کنیعشق یعنی مهربانی در عملخلق کیفیت به کندوی عسلهر که با عشق آشنا شد مست شدوارد یک راه بی بن بست شدکاش در جامم شراب عشق بادخانه جانم خراب عشق بادهر کجا عشق آید و ساکن شودهرچه ناممکن بود ممکن شوددر جهان هر کارِ خوب و ماندنی سترد پای عشق در او دیدنی ست امروز فاطمه را دیدم. حالش بد بود و این را در پیامک فهمیدم. از وقتی از حال بدش گفت، نتوانستم روی صندلی بند شوم. ناهار نخوردم و با عجله و با تاکسی خود را رساندم به محله شان. از او با اصرار خواستم ببینمش. نمی توانستم حالش بد باشد و من بی تفاوت بنشینم و کارم را کنم. با اصرار من آمد. به هم ریخته بود و آشکارا عصبانی و خشمگین بود. سعی کردم با شوخی و خنده حالش را بهتر کنم. به من اجازه نداد نه دستش را بگیرم و نه حتی نزدیکش شوم. سعی کردم با او حرف بزنم و حالش را بهتر کنم. به او بفهمانم که دارد اوضاع را بدبینانه نگاه می کند. سعی کنم بدانم برای چه حالش بد شده است. می گفت از دیشب حالم بد بوده است. هر چه سعی کردم به او نزدیک شوم در برابر من گارد گرفته بود و من را به حریمش راه نمی داد. حتی رک به من گفت که هوایی که تو در نزدیکی اش باشی برایم مفید نیست. گفت که از تو متنفر هستم و نمی توانم تحملت کنم.خیلی سخت است از کسی که دوستش داری این حرف ها را بشنوی. بارها این حرف ها را زده است و من پیش خود فکر کردم در عصبانیت و خشم دارد این حرف ها را می گوید. امروز اما باز همان حرف ها را زد. در چشمم نگاه کرد و گفت نه می خواهم ببینمت و نه می خواهم دیگر کنارم باشی. بعد بدون خداحافظی گذاشت و رفت. قبلا بارها حس کرده ام این حرف هایی را که می زد. حالا رو در رو داشت همین ها را می گفت. شیندن اینها از کسی که به او دل داده ای آسان نیست.نمی دانم چه بر سر دل او آمده است. در این مدت خیلی اذیت شدم و باز هم صبر کردم تا حال فاطمه خوب شود. پیش خود گفتم تمام سعی ام را میکنم تا خودش را پیدا کند. اما همه چیز آنقدر بر او فشار آورد که نمی گذارد روبراه شود. پدر و مادرش از یک طرف، بد بینی و خشمش از یک طرف، درسش از یک طرف و اوضاع نابسامان بین ما از طرف دیگر.نمی دانم این حرف ها حرف دلش بود یا آن پیامکی که صبح زد. هر چه هست او با خودش درگیر است. نمی داند کار درست چیست. حتی خودش را به نظرم گم کرده است.دلم نگرانش است. هم از این جهت که نکند حالش بد شود و از جهت دیگر اینکه فکر میکنم دارد بد معامله ای با خودش می کند. این حرف ها را کسی می زند که دلمرده شده باشد. در این عالم دردی بدتر از دلمردگی نیست.مگر خودت نگفتی بیا مرهم هم باشیم. مگر من جز این می خواهم؟پس چرا خودت همه چیز را با خشمت در هم می شکنی و بعد که آرام گرفتی تازه متوجه میشوی اوضاع از چه قرار است؟هر چیزی را بهایی است و بهای این حرف ها به نظرم دل شکسته‌ی من و بعد هم دل خراب تو است. کاش متوجه بودی که خشم دارد ذره ذره تو را در خود می بلعد و کاش می گذاشتی کنارت باشم.چرا از عشقی که باید منبع انرژی و روحیه من و تو شود این باقی مانده است؟-----------------------آخرین پیامک فاطمه که برایم مایه امید بود، این بود:خاستم اینو بگم که اگه عشقی در کار نبود نه امیدی داشتم نه جونی برای همراهیت. هنوزم تو دلم یجای ویژه مال توئه و هنوزم دلم وصالتو میخاد. همین-----------حال می خواهم بگویم چرا این چنین کردی با من، با خودت و با این عشقی که می گویی در دلت هست؟کاش کمی آهسته تر می تاختی تا بعدا پشیمان نشویم. هر دو.قدر بعضی چیز ها را آدمی دیر می داند. کاش قدر آنچه در دل هایمان بود را میدانستی.کاش...

جنس بدلی

می خواست خود را یل و قهرمان این نسل کند می خواست جنس بدلی را الکی اصل کند از وصله‌ی پیراهن او پیدا بود می‎خواست خودش را به علی وصل کند این شعرِ طنز را جایی از عباس صادقی خواندم و بی اجازه او کمی تغییرش دادم و اینجا آوردم. شعر به وضوح دارای مضامین سیاسی است. آنقدر با شاعر آشنایی ندارم که بدانم دقیقاً منظورش چه بوده است و چه کسی را هدف گرفته است. منظورش آنقدرها هم مهم نیست. اصلاً تفسیرپذیری، یک خاصیت شعر است تا هر کس بتواند بر اساس نگاه خودش برداشت‌های متفاوتی کند. آنچه می خواهم بگویم و به نظرم مهم است، این است که باید حواسمان بیشتر جمع باشد. تا کی می خواهیم از یک سوراخ بارها گزیده شویم. باید با خودمان صادق‌تر باشیم و شفاف‌تر فکر کنیم تا فرق بین اصل و بدل را بفهمیم. تا وصله‌ی پیراهن‎‌ها را ببینیم و فریب هیاهوها را نخوریم. این طور شاید مرز باریک میان حق و باطل را تشخیص دهیم. هر چند باطل خود را به هزاران نیرنگ به حق چسبانده باشد. هر چند چهره‌ی واقعی خود را در میانه‌‌ی گرد و غبار خیمه شب بازی‎‏ها مخفی کرده باشد. باید حواسمان را بیشتر جمع کنیم ... تا نکند یک وقت جای اصل و بدل را اشتباهی گرفته باشیم.

خشونت مسلمانان

جهاد از فروع دین ماست و اصولا مسلمانان دست به سلاحشان خوب است. مقدسات مسلمانان برایشان تابوهایی هستند که حاضرند جانشان را بخاطر آنها بدهند و برای تکریمشان مجاهده کنند. این بعد جوامع مسلمان می تواند برای یک جامعه ای که از موهبت خودآگاهی و جهان آگاهی برخوردار است عاملی باشد بازدارنده، در مقابل تهدیدهای موجود و تضمین کننده استقلال آن جامعه. اما وقتی که چنین دینی باشد، اما آگاهی از زمان و شرایط وجود نداشته باشد و جوامعی داشته باشیم سرشار از جهل و عقب ماندگی فکری و اجتماعی، آنگاه کار چندان سختی نیست که به مروز زمان از امت اسلامی یک سمبل خشونت  بسازیم. این روزها همه جا سخن از مسلمانانی است که با هم می جنگند، شورشی کرده اند، کشتاری میانشان رخ داده است و کشورهای خوب در حال مقابله با بدی های آنها هستند. سخن از گروههایی است که خواهان اجرای شریعت اسلامی هستند، هدفشان خداست و اجرای احکام قرآن، اما شقاوت از اعمالشان می بارد. الگوی دین داری در کشورهای اسلامی، الگویی نیست که طی سالهای آینده این کشورها را به کشورهایی مترقی بدل کند. آنکه فکری ندارد راهش بازتر است برای اینکه یاد بگیرد و پیشرفت کند. اما آنکه نزد خود الگوی ناقصی دارد که بسیار به آن الگو معتقد است، احتمالش زیاد است که سرنوشتی جز تباهی نداشته باشد.

درس های لینچان برای ما

" فقر و بیچارگی مردم از فساد دربار و ظلمی است که توسط کارگزاران حکومت صورت می‌گیرد." جمله فوق از رهبر شورشی فیلم جنگجویان کوهستان، لینچان، است. فیلمی که اکنون شب‌ها از شبکه تماشا پس از 30 سال در حال بازپخش است. این جمله را از او شنیدم و باور می‌کنم که راست می‌گفت. چرا که خودش بر اساس همین اعتقاد پس از طرد از جانب حکومت، گروهی جمع کرد تا علیه فساد و ظلم حاکم مبارزه کند. او مردی مصمم و مبارز بود و نمی‌توانست وقتی ظلم و فسادی می‌بیند بی‌تفاوت باشد. حتی اگر خود حزئی از همان حکومت بود و اعتراض برایش گران تمام می‌شد. لینچان، مصمم و با اراده گروه خود را جمع کرد و بر اساس اصولی که خود داشت به مبارزه برخواست. برای من که در کودکی جنگجویان کوهستان را می‌دیدم، اراده و روحیه اخلاقی لینچان بسیار جذاب بود. مبارزه‌ها و قدرت‌های افراد او برایم هیجان انگیز بود و همیشه سعی می‌کردم به هر طریقی شده پدر را راضی کنم اجازه دهد تا دیروقت بیدار باشم و لینچان را ببینم. هر چند گاهی آنقدر دیر پخشش می‌کردند که حسرت دیدنش بر دلم می‌ماند و مجبور بودم با تخیل خود داستان میارزه‌های او را بسازم. با این جال هنوز بعد از این مدت طولانی لینچان برایم زنده است و جنگاوری او مرا به هیجان می‌آورد. فیلم در آن سال‌های پخش اول، کاملا با روحیه انقلابی مردم پس از سرنگونی دربار شاهنشاهی سازگار بود و در مردم حسی از برتری و پیروزی به وجود می‌آورد. در آن سال‌ها شاید به نوعی لینچان قهرمان همه مردم شده بود و هر کس خود را لینچانی می‌دید که توانسته در برابر شاه قد علم کند و با مشت‌ها و شعارها و میارزه‌های خود فساد و فقر و ظلم را از این مملکت برچیند. نفوذ فیلم آنقدر بود که اصطلاح لیان شامپون به معنی جایی پر از هرج و مرج، از این فیلم، در زبان فارسی رواج یافته بود و هنوز هم مردم آن را استفاده می‌کنند. پس از 30 سال از پخش اول این فیلم، واکنش مردم به دیالوگ‌ها و مضمون انقلابی فیلم برایم بسیار جالب است. جالب‌تر اینکه نسل سوم و چهارم انقلاب که هیچ نمود عینی و خارجی از دربار ندیده‌اند اکنون چه حسی درباره فیلم دارند و چقدر با آن ارتباط برقرار می‌کنند. شاید جالا دیگر لینچان و قهرمان بازی‌های او برای بسیاری افسانه‌هایی باشد که در فیلم‌ها و داستان‌ها می‌توان نمونه‌اش را دید. شاید مهم‌ترین چیزی که فیلم به ما یادآوری می‌کند و می‌توان آن را واقعی پنداشت جمله‌ای باشد که از زبان یکی از شخصیت‌های اصلی فیلم گفته می‌شود: "یک آدم مصمم می‌تواند گروهی را به حرکت درآورد و گروهی خروشان جهانی را تغییر خواهد داد." هر چند اکنون دیگر شمشیری در میان نباشد و قهرمان‌ روزهای فعلی ما شکست‌ناپذیر و روئین‌تن نباشد.

تا گلی هست زندگی باید کرد!

زوج‌های زیادی دیده‌ام که به یکدیگر گل هدیه می‌دهند. عده ای وقتی به عیادت بیماری میروند با خود یک دسته گل می‌برند و حتی آدمیان بر سر مزار عزیزی گل می‌گذارند. همیشه پیش خود فکر میکردم گلی که چند روز دیگر پژمرده می شود چرا این قدر در بین آدم ها هدیه متداولی شده است. شاید باید طور دیگری به گل نگاه کرد. چیزی فراتر از گیاهی با عمری کوتاه. گل جزئی زیبا از طبیعت است. ما آدمیان مدت‌های بسیاری در بطن طبیعت شادمانه زیسته‌ایم و اکنون با دیدن جزئی از آن و داشتن اش ناخودآگاه حس خوبی پیدا می‌کنیم. پس با یک شاخه گل می توانیم طراوت و تازگی سال‌های همراهی‌ در طبیعت را در خود یا دیگران زنده کنیم و شادتر باشیم. گل نمادی است از آن روزهای خوب و یادآور آن‌ها. پس هدبه‌ای ارزشمند است برای کسی که دوستش داریم یا بهانه خوبی است برای لجظات شادی‌مان یا در جشن ها و خوشی‌هایمان. گل نمادی  از حسی است که در خود داریم. حسی لطیف و زیبا. برای بیان این حس، برای ابراز آن به عزیزان‌مان گل وسیله‌ی خوبی است. برای آنکه بدانند در وجودمان از آنها یادی است به طراوت گلبرگ‌های گل و به خوش بویی عطر آن. پس می‌توانیم گلی را بخریم و به دیگران هدیه دهیم به نشانه‌ای از اینکه در دلمان جای دارند و دوست شان داریم. شاید ورای اینها گل یادآوری باشد از یک عشق یا یک رابطه عمیق. چرا که اگر از گل مواظبت نشود و به آن رسیدگی نشود می‌خشکد و پژمرده می‌شود. در این معنا گل می‌تواند پیغامی باشد برای آدمیان. اینکه عشق‌هایشان را پاس بدارند و قدرش را بدانند. نگذارند به تدریج از تازگی و طراوت بیفتد و خشکیده شود. گل می‎‌تواند این را به یاد آدم‌ها بندازد و چقدر خوب که شده است هدیه و تذکر دهنده‌ی این موضوع. گل با هر هدفی و به هر طریقی که در میان آدمیان محبوب شده باشد، هدیه‌ای است پر از معنا. فقط کافی است به آن به چشم گیاهی نگاه نکنیم که از گلخانه‌ای آمده است تا فروخته شود و دست‌های مشتاقان و عاشقان را پر کند. اصلاً شاید آخرین پیغام یک گل هم همین باشد. که چیزهای کوچک زندگی را قدر بدانیم و آنها را کم به حساب نیاوریم. این آخرین نوشته‌ای بود که برای فاطمه نوشتم. وقتی که دیگر امیدی به ادامه ارتباطم با او نداشتم. آن را نوشتم تا به همراه آخرین هدیه‌ای که خریده بودم برایش به یادگار بماند. تا هدیه‌ام فقط یک نوع گیاه نباشد و بداند پشتش حرفی و قصه‌ای بوده است. آن شب ذره‌ای امید برای من و شاید او باقی ماند. نمی‌خواستم با خواندن این نوشته حالش بد شود یا غصه بخورد. آن را پیش خودم نگه داشتم. اکنون اما ان را اینجا می‌گذارم تا حرفم ناگفته نماند.---------بسمه تعالیوقتی می‌خواستم این گل را بخرم نمی‌دانستم کار درستی می‌کنم یا نه. دائماً چیزی در ذهنم رژه می‌رفت و آن اینکه امروز، روز آخری است که تو را می‌بینم. پیش خود گفتم شاید خرید گل کارمان را سخت‌تر می‌کند و بعد فکر کردم که نکند روزی در آینده پشیمان شوم از اینکه آن یک گل را برای فاطمه نخریدم. پس خریدم تا به تو تقدیمش کنم. درباره هدیه پیشتر نوشته‌ام. یکی از چیزهایی که من در این رابطه تجربه کردم حس خوب دادن و گرفتن هدیه‌ است. این بار هم خواستم این حس خوب را در تو و خودم ایجاد کنم.این گل نشانه‌ای است از یک رابطه. رابطه‌ای که احتمالاً به نقطه پایان خودش نزدیک‌ شده است. آن را خریدم تا ببینی چطور پژمرده می‌شود. درست مثل رابطۀ ما که خرابش کردیم و اکنون رو به پژمردگی است. می‌گویم خرابش کردیم چون عمیقاً معتقدم که هر ساخت و هر خرابی در یک رابطه دو طرفه است و هر دو در آن نقش دارند. کم یا بیشش مهم نیست. مهم نقشی است که هر کدام باید ببینند و ازآن آگاه باشند.گل خلقتی دارد شبیه احساس آدمی. اگر به آن رسیدگی نشود و از آن مراقبت نشود، پژمرده می‌شود و جز گلبرگ‌های پوسیده و خشک چیزی از آن باقی نمی‌ماند. شاید همین یک پیغام از زندگی کوتاه گل برای ما بس باشد.این یک شاخه گل را با تمام احساسم به تو تقدیم می‌کنم.به نشانه‌ای از ته‌مانده علاقه و محبتی که از تو در دلم باقی است. کاش آن‌قدر زمان و امکانات داشتم تا آن را خود پرورش دهم و از نوع همان هدیه‌ای باشد که قسمتی از وجودم را در خود جای داده است. افسوس اما ممکن نبود و تنها می‌توانم آن را نمادی بدانم از آنچه در دلم کاشتم و با تمام سختی‌ها از آن مراقبت کردم تا پابگیرد و رشد کند.بابت تمام گل‌هایی که درونم شکوفا کردی قدردان تو هستم. پس تو هم قدر گل‌های وجود خود را بدان و بیشتر از آن‌ها مواظبت کن.  به آن‌ها برس و نگذار آفت آن‌ها را از ریشه بخشکاند. این گل را تقدیم می‌کنم به آنکه خود گلستانی از طراوت و مهربانی بود. با تمام آنچه از او در وجودم باقی مانده است.دوستدار تو محمد   30/9/91------------------اکنون شاید دیگر عمر این گل به پایان رسیده است. یک رابطه عاشقانه درست مثل همین گل است. دیر به آن برسی و نجنبی در مراقبت از آن، می‌خشکد و هر چه تلاش کنی دیگر همانی که بود نمی‌شود. افسوس که فرصت‌ها گذشتند و قدرشان را ندانستم. افسوس که هر آنچه با دست خود ساختیم به آسانی و به کوتاهی ویران شد و حالا من خرابه نشین دلم هستم. گاهی حتی فکر میکنم فاطمه روزگاری می خواست دوست داشتنش را به من ثابت کند و حالا دارد سعی میکند به خوبی بی تفاوتی و حتی گاهی نفرتش را به من نشان دهد.با این حال خدا را شاکرم که مرا با عشق آشنا کرد و از خداوند می‌خواهم هر کجا او هست شاد باشد و خوشبخت. عشقش را در دلم نگه می‌دارد و تمام تلاشم را می‌کنم که از آن درخت تنومندی رشد کند که میوه‌اش مهربانی و بخشش و وسعت روح باشد. درختی به یاد او با ریشه‌هایی عمیق مثل محبت او در دلم با میوه‌هایی به شیرینی لحظات خوشم با او.

درباره بی بی سی-بخش پنجم- به نقل از یک وبلاگ درباره بی بی سی

قبلا در پستهای زیر مفصلا درباره بی بی سی فارسی صحبت شد. درباره بی بی سی-مقدمه درباره بی بی سی-بخش اول-حرفه ای گری، جلب اعتماد مخاطب، القای مطالب درباره بی بی سی-بخش دوم-نقش بی بی سی در مستند سازی تاریخ و فرهنگ معاصر درباره بی بی سی-بخش سوم- ایجاد فضای تضارب آرا در مورد چالشهای فکری روز ایراندرباره بی بی سی-بخش چهارم- چند نکته کوتاه در وبلاگ مجید خبازی اطلاعات جالبی در مورد ساختار و ویژگیهای بی بی سی فارسی پیدا کردم که ذکرشان ارزشمند است و نکات خاص آن را در ادامه آورده ام که البته قصد قضاوت در مورد آنها را نداریم و صرفا آنچه  توسط نویسنده وبلاگ مطرح شده را می آوریم. 1.بی بی سی از طریق هیات امنا و بدون وابستگی سیاسی یا تجاری اداره می شود و تنها به مخاطب پاسخگوست. بودجه اش از طریق مالیاتی که مردم انگلستان برای تماشای تلوزیون می دهند تامین می شود. 2.بی بی سی شبکه های متعددی دارد و درباره موضوعات مختلف و به زبانهای مختلف پخش می شود. 3.نوعا خبرنگاران روزنامه های توقیف شده اصلاح طلب در بی بی سی جذب شده اند. 4.برخلاف سایر شبکه های بی بی سی که بودجه شان را مالیات مردم تامین می کند، بی بی سی فارسی بودجه اش را از دستگاههای اطلاعاتی زیر مجموعه وزارت خارجه انگلستان می گیرد. 5.سرمایه اصلی بی بی سی فارسی ایرانیان متخصص مقیم خارج اند. 6.در این وبلاگ به طور خلاصه برنامه های بی بی سی فارسی معرفی شده اند. 7.تحلیلها و پوشش خبری بی بی سی فارسی سر منشا بسیاری از تحرکات ایرانیان خارج از کشور بوده است.2 8.بهائیان در شکل گیری و هدایت بی بی سی فارسی نقش چشم گیری دارند 9.در پایان از طرف بعضی از شخصیتها داخلی در مورد بی بی سی فارسی نکاتی را آورده است. یک مورد آن که برای نگارنده جالب بود این بود که بی بی سی از پدیده فرار مغزها و بخاطر نبود امنیت شغلی برای اصحاب رسانه داخل کشور حداکثر استفاده را نموده است.  پی نوشت ها: 1- شخصا شدیدا علاقه مندم که بدانم در کشورهایی مثل ژاپن که آزادی رسانه ها وجود دارد، آیا باز هم این شبکه جایگاه درخوری کسب کرده است؟ 2- تجربیات شخصی نگارنده نشان تایید می کند که بضعا ایرانیان خارج از کشور تحلیل خود در مورد مسائل روز را کلا از بی بی سی فارسی دریافت می کنند.

ترانه های به یاد ماندنی: لیلای من کجا می بری؟ (زنگ کاروان)

ترانه زنگ کاروان شبیه شعر ای ساربان سعدی است. این بار یاری که در راه رفتن است لیلا نامی است. یا شاید هم در نظر مجنونی لیلا لقب گرفته است. او در حال رفتن است و عاشق بیچاره هم رفتنش را نظاره می کند. در این بین اما، او دلش خوش است که آنچه در دلش یافته است باقی می ماند و در قصه ها جاودانه خواهد بود. شاید پس از این با عشقی که ساخته است زندگی کند و به سوز آن زندگانی اش را از کسالت و روزمرگی زمان حفظ کند. متن ترانه: (شاعر: معینی کرمانشاهی) ای کاروان ای کاروان،  لیلای من کجا می‌بری؟ ........ با بردن لیلای من، جان و دل مرا می بری ای کاروان کجا می روی؟.....................................لیلای من چرا می‌بری؟ در بستن پیمان ما تنها گواه ما شد خدا ................تا این جهان بر جا بود این عشق ما بماند به جا ای کاروان کجا می روی؟.....................................لیلای من چرا می بری؟ فنا نگیرد ز دنیای فانی........................................شراره عشقی که شد آسمانی به یاد یاری خوشا آه و اشکی...............................به سوز عشقی خوشا زندگانی  همیشه خدایا محبت دلها....................................به قصه بماند به نام دل ما که لیلی و مجنون فسانه شود..............................حکایت ما جاودانه شود ای کاروان ای کاروان، لیلای من کجا می بری؟...........با بردن لیلای من جان و دل مرا می بری  پ.ن: محسن نامجو شعر فوق را با تغییرات و اضافاتی اجرا کرده است. شعر اصلی به نظرم پرمعنا تر است و چون اجرای اول آن توسط کورس سرهنگ زاده بوده، آن را آورده ام. دانلود -------------------- با صدای کوروس سرهنگ زاده (آهنگ : همایون خرم) با صدای محسن نامجو