تصمیم من برای انتخابات ریاست جمهوری

امروز صبح دوستی میلی فرستاده و درباره انتخابات پرسیده است. اینکه در آن شرکت میکنم یا نه و در صورت شرکت به چه کسی رای می دهم. این ها سوالاتی است که برای خودم هم مطرح است و این میل بهانه ای شد تا بیشتر درباره شان فکر کنم. به این سوالات از دو منظر می توانم پاسخ دهم. یکی دیدگاهی فردی و دیگری سیاسی. از دیدگاه فردی ممکن است تصمیمم بی توجه به اوضاع جاری کشور و بر اساس احساس باشد. دو سال پیش که  میر حسین موسوی و کروبی بدون هیچ محاکمه ای حصر شدند، با خود عهد بستم که تا وقتی به طریق قانونی با این آقایان رفتار نشود در هیچ انتخاباتی شرکت نکنم. در تمام این دو سال به این اعتقاد رسیده ام، که سیاست در ایران شبیه یک بازی  است که در آن داور و رقیب هر دو یکی هستند و هیچ قاعده و قانونی برای برد وجود ندارد. هر زمان حاکمیت اراده کند فضا را کمی باز می کند و به تو احترام می گذارد تا رای دهی و هر وقت صلاح بداند تو بی دین و اجنبی و اغتشاش گری و به بدترین شکل متهم و مجرم. شرکت در این بازی یعنی ورود به یک نمایش مضحک. پس کار عاقلانه این است که آلت دست بالایی ها نشوی و آبرو مندانه خودت را از بساطی که آنان گسترده اند و نفعش را می برند کنار بکشی. از این منظر تصمیم داشتم در انتخابات شرکت نکنم و بیشتر نظاره گر این نمایش بزرگ باشم تا یکی از بازیگران آن. رد صلاحیت هاشمی و نوع چینش نامزدها هم نظرم را محکم تر کرد و تصمیمم را استوارتر. از منظر سیاسی، اما خوب میدانم که عرصه سیاست یعنی کنش و واکنش. انفعال در این میدان یعنی خودت با پای خودت از زمین بیرون رفته ای و سه صفر باخته ای. هر چقدر هم رقیب بی انصاف و ظالم باشد تو باید از تمام ابزارها استفاده کنی تا در میدان باقی بمانی و به هدفت ولو به اندازه یک سانتی متر نزدیک شوی. انتخابات هم در این میان فرصتی است برای نفس کشیدن. هر چند کوتاه و از طریق یک منفذ کوچک. باید از این فرصت برای زدن حرف هایی استفاده کرد که در شرایط عادی ممکن نیست. باید تلاش کرد تا مردم اگاه تر شوند و فضای تک صدایی شکسته شود. خلاصه در این شرایط باید به یک تصمیم جمعی رسید تا بیشترین منافع مرتبط با طرز تفکرت برآورده شود. نه اینکه دست روی دست بگذاری تا هر چه بخواهند بشود. پس  باید در انتخابات فعالانه حضور داشت و در آن شرکت کرد. من برای جمع بین دو دیدگاه فوق به این رسیده بودم که در انتخابات شرکت نکنم اما فعالانه اخبار آن را دنبال کنم، اوضاع را بررسی کنم و در نهایت دیگران را تشویق کنم به یک نامزد رای دهند. در این صورت هم بر عهد شخصی خود پای بند بوده ام و هم بر خلاف منظر سیاسی، فضا را به بی تفاوتی و انفعال نکشانده ام. نمی دانم چنین کنشی در چشم یک ناظر بیرونی عاقلانه هست یا نه، اما برای خودم نتیجه اش کمترین تضاد و درگیری درونی است. من نه بر خلاف احساس خود عمل کرده ام و نه بر خلاف عقلانیتم.