همنشینی با قرآن

قرآن را که می خوانی در میانه آیاتش به انذارها و هشدارهایی برمی خوری که برای بسیاری از ما فراموش شده اند. آنقدر که دین را کرده ایم محدود به ولایت و تسبیح و حجاب! آنقدر که یادمان رفته دین آمده است برای رواج خیر و مهربانی. برای پروش و تربیت آدمهایی از جنس خود پیام آورش.امروز به سوره ماعون برخوردم و یکی از این هشدارها سخت ترساندم. آنجا که خداوند نه به منافقین یا کفار بلکه به نمازگزاران رو می کند و آنها را مورد سرزنش و ملامت قرار می دهد. از این بابت که یتیم را نوازش نمی کنند و فقیران را از یاد برده اند. بعد هم آنان را ریاکارانی می نامد که نمازشان همراه ضعف و سستی است. ریا می کنند یعنی در دینداریشان خود نمایی و فخر فروشی فراوان است. حج می روند، نذری می دهند و حتی هیئت راه می اندازند اما به این قصد که حاجی صدایشان کنند و خودی نشان دهند.  حرف آخرش این است: اینان کسانی هستند که خیرشان به کسی نمی رسد!من و شمای نمازخوان چقدر به فکر یتیمان و فقیران شهر و محله مان هستیم؟چقدر نیازهای دیگران را رفع می کنیم در حالی که نفعی به خودمان نرسد؟در وقت تنگدستی و نیاز چند نفر امیدشان به خیر ماست؟بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِیمِ أَرَ‌أَیْتَ الَّذِی یُکَذِّبُ بِالدِّینِ ﴿١﴾ فَذَٰلِکَ الَّذِی یَدُعُّ الْیَتِیمَ ﴿٢﴾ وَلَا یَحُضُّ عَلَىٰ طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿٣﴾ فَوَیْلٌ لِّلْمُصَلِّینَ ﴿٤﴾ الَّذِینَ هُمْ عَن صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ ﴿٥﴾ الَّذِینَ هُمْ یُرَ‌اءُونَ ﴿٦﴾ وَیَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ ﴿٧﴾ ترجمه (از آقای بهرام پور) بسم الله الرحمن الرحیم آیا آن کس را که دین را تکذیب مى‌کند دیدى (۱) پس او همانست که یتیم را به خشونت مى‌راند (۲) و بر اطعام بینوا، ترغیب نمى‌کند (۳) پس واى بر نمازگزاران (۴) آنان که از نمازشان غافلند (۵) آنها که خودنمایى مى‌کنند (۶) و از رفع نیاز دیگران دریغ مى‌ورزند (۷)