رنگ عزای حسینی

محرم که می شود بر در و دیوار خیلی از خانه ها پرچم های سیاه می آویزند. خیلی ها در محله شان تکیه و هیئت راه می اندازند. در محله ها چند جوان و ریش سفید جمع می شوند و پارکینگ یا طبقه ای از خانه را هیئت می کنند. عده ای داربست می بندند و در گوشه ای از کوچه یا خیابان هیئت می زنند. شور حسینی همه را می گیرد و هر کس را به کاری و فعالیتی وا می دارد. بعضی ها آشپز و آبدارچی و مداح می شوند، بعضی ها بانی عزا می شوند و بعضی هم سینه زن و گریه کن مجلس امام حسین. دهه اول محرم که تمام می شود، هیئت ها هم کم کم جمع می شوند. آنها که داربست زده اند، بازش می کنند. آن کس که خانه اش را هیئت کرده بود دوباره اسباب و اثاثیه اش را می چیند. کم کم پارچه ها و پرچم های سیاه را بر می چینند و گوشه ای می گذارند برای سال بعد. این وسط اما آنچه می ماند برای کسی است که عزای حسینی را اقامه کرده است، نه کسی که چند روزی پای منبر و نوحه نشسته است. اقامه عزای حسینی یادآوری ایستادگی و مردانگی حسین است. به میان آوردن معیاری به نام حسین است برای سنجش دل و عقیده و زندگی خود. چنین کسی در محرم، عَلم محبت حسین را برمی افراشد و به نام و منش و هدف او تأسی می کند. او خودش را با اهداف حسین هماهنگ می کند و حرکتش در زندگی را با پیام عاشورا قیاس می کند. اقامه عزای حسین، تجلیل و قدرشناسی از ارزش های حسین است. مقدمه این گرامیداشت شناخت قیام کربلا و اهداف آن است. شناخت تضادی است که به قیام امام حسین و وقایع کربلا ختم شد. شناخت دشمنان او و دوری از آنهاست. شناخت یاران حسین و نزدیکی به آنان است. دل کسی که این چنین عزای حسین را اقامه می کند رنگ حسینی می گیرد. رنگی که به آسانی نمی رود و اگر مراقب باشد تا سال بعد باقی می ماند. در وجود چنین کسی، محرم که تمام شود، هنوز شور حسینی بر پاست. در درون او هر روز و هر ساعت صدای طبل هوشیاری عزای حسینی بلند است و نجوای «یا حسین» از عمق آن می جوشد. چرا که او عزای حسین را اقامه کرده است و فقط چند روزی لباس سیاه بر تن و پرچم سایه بر در خانه اش نداشته است. او عزادار واقعی حسین بوده است و مزد عزاداریش حسینی شدنش است.