شور و شعور عزاداری امام حسین (ع)

امسال برای عزاداریِ شب تاسوعا به مسجد محله‌مان رفتم. سال‌هاست که مساجد را برای عزاداری و دیگر مراسم مذهبی ترجیح می‌دهم. از این جهت که معمولاً چون با روحانیان ارتباط مستقیم دارند، کمتر در مراسم دست به کارهای عجیب و غریب می‌زنند. علاوه بر این، کسانی که مسجدرو هستند معرفت و مرام مذهبی‌ بیشتری دارند و همین به مراسمشان خلوص و صفای بیشتری می‌بخشد. بر همین منوال امسال هم تصمیم گرفتم شب تاسوعا را در مسجد عزاداری کنم. امسال اما مجلس عزاداریِ مسجد با سال‌های پیش تفاوت داشت. تقریباً همه‌ی کارها افتاده بود دست جوان‌ها. در یکی دو سال گذشته چند نفری از پیرمردان و قدیمی‌های مسجد، که بانی و مسئول مراسم بودند، فوت کرده‌اند و حالا جوان‌های محله این کارها را به عهده گرفته‌اند. از همان ابتدا، سخنرانی که تمام شد روضه با شور بیشتری برپا شد. تعداد زیادی جوان و نوجوان پای مداح حلقه زده بودند و با شور و حرارت زیادی گریه می‌کردند و ناله سر می‌دادند. نوبت سینه‌زنی که رسید در کمال تعجب دیدم خیلی از همان‌ها که صف اول نشسته بودند پیراهن‌ها و زیرپوش‌هایشان را در آوردند و لخت شدند. چنین رسمی در مسجد ما سابقه نداشت. حداقل اگر هم بود، در حد یکی دو نفر بود که شور می‌گرفتشان و برهنه سینه می‌زدند. امسال اما تعداد زیادی برهنه شدند و با شور و شوق شروع کردند به سینه‌زنی. در میانه‌ی سینه‌زنی هم کسی آمد و در کنار مداح میکروفن را در دست گرفت و شروع کرد به حسین حسین گفتن. توالی سینهای حسین-حسین ریتم زمینه‌ی مداحی شده بود و درست مثل این بود که دارند جاز می‌خوانند و کسی با دهان ریتمش را در می آورد. این هم در گذشته سابقه نداشت. با همه‌ی این نوآوری‌ها در عزاداری، تا آخر در مسجد نشستم و در حال و هوای خودم عزاداری کردم. سینه‌زنی و مداحی نزدیک یک ساعت طول کشید و وقتی تمام شد سراغ مسئول مجلس را گرفتم. جوانی 26-27 ساله را به من نشان دادند و گفتند ایشان مسئول مراسم هستند. از او درباره فلسفه برهنه شدن و درستی این کار در مسجد پرسیدم. می‌گفت این رسم یادگاری عزاداری شهدا در جبهه‌هاست. گفتم اینجا مسجد است و با جبهه و سنگر تفاوت دارد. کارش را به واسطه غیر شرعی نبودن درست می‌دانست. برایش مثال آوردم که دروغ شرعاً حرام نیست و با این حال غیر اخلاقی و ناپسند است. آخر هم در آمد و گفت نظر شخصی شماست که لخت شدن در مسجد درست نیست. من هم از مجالس علما و بیت رهبری گفتم که هیچ کس لخت نمی‌شود و این‌طوری سینه نمی‌زند. می‌گفت این‌ها نمادین هستند و چون فیلم‌برداری می‌شوند کسی لخت نمی‌شود. به او گفتم پس اگر الگو و نماد عزاداری آن جور مجالس است چرا مسجد ما نباید نماد عزاداری درست باشد. گفتم اگر کسی که نامسلمان است یا معتقد نیست این شکل از مراسم را ببیند جذب آن‌ها می‌شود یا بدتر از عزاداری و مجلس امام حسین زده می‌شود. آخر سر سکوت کرد و من هم برای اینکه موضع انکار نگیرد سوال‌هایم را دسته‌بندی کردم و گفتم هر دو برویم درباره‌شان بیشتر تحقیق و فکر کنیم. من اما تصمیم گرفتم دیگر برای عزاداری به مسجد محله نروم. قبلاً که قدیمی‌ها و پیرمردانْ مجلس را در دست داشتند، عزاداری بیشتر به دلم می‌نشست. در سال‌های اخیر که کارها افتاده است دست جوان‌ها شور مجلس بیشتر شده است و شعورش کمتر. تنها کاری که من می‌توانستم شب تاسوعا کنم همان تذکر و انتقادی بود که مطرح کردم. شاید چنان کاری نظر آن فرد را تغییر ندهد و تأثیری نداشته باشد، اما بی‌تأثیر هم نیست. اگر چند نفر دیگر هم در این ایام همان انتقاد را مطرح کنند اثرش را کم کم می‌گذارد. شاید هم آن فرد برود از مراجع و علما تحقیق کند و نظر آن‌ها نظرش را تغییر دهد. فکر می‌کنم طرح انتقاد و دفاع مستدل از آن تنها کاری است که می‌توان این طور مواقع کرد. شایدهمین گفتن‌ها کم کم اثرش را بگذارد و شکل عزاداری‌هایمان به مسیر درستش برگردد. عزاداری‌هایی که با شرکت در آن‌ها شعورمان بیشتر شود و شورمان مقدمه‌ای باشد برای فهم پیام قیام کربلا و تأسی به امام حسین. مطالب مرتبط:حکم و نظر مراجع درباره برهنه شدن در عزاداریدرسی از قیام کربلا: ترجیح اخلاق بر مصلحت