حواست را جمع کن دیگر!

در کار من گاهی وظایف اداری و دفتری هم پیش می آید. مثلا باید فرمی را پر یا مرتب کنم. تا به حال چند بار پیش آمده است که مدیر رده بالاتر توانسته از لابه لای این فرم ها اشتباهات واضحی از من بگیرد. بعد هم شروع کرده است به سرزنش و غر زدن که چرا حواست جمع نیست و برای کار ارزش قائل نمی شوی؟! هر چند انقدر منصف هست که تقصیر را ،پیش مدیر بالاتر از خودش، گردن من نمی اندازد. در اصل هم اینها وظایف خودش هست و چون در اداره های ایران شرح وظایف مشخصی برای افراد  نیست، به من ارجاع می دهد. امروز صبح هم اتفاق مشابهی افتاد. افراد تکراری را از یک لیست حذف نکرده بودم. اگرچه چند بار لیست را زیر و رو و فونت ها و شماره هایش را یکدست کردم، متوجه اسامی تکراری نشدم. مدیر مافوقم هم مثل همیشه شروع کرد به موعظه و انتقاد و سفارش به انجام دقیق کارها. این بار اما واقعا خطای چشمگیری کرده بودم و فقط توانستم اظهار شرمندگی کنم. این جور اتفاقات دارد مرا به این فهم از خودم می رساند که آدم دقیقی نیستم. از اینکه در این جور چارچوب ها و مقررات رسمی قرار بگیرم بیزارم. وقتی هم چنین کارهایی به من سپرده می شود،  قائدتاً با بی میلی و از سر اجبار انجامش می دهم. البته باید اعتراف کنم که بی دقتی را در کارهای دیگرم هم دیده ام. مثلاً هر چند وقت یک بار چیزی را گم میکنم. ممکن هم هست که علت اصلی این بی دقتی نبود نظم فکری یا پرفکری ذهنم باشد. آخر نظم و دقت وابسته هم هستند و یکدیگر را تضعیف یا تقویت می کنند. در هر حال، یکی از ویژگیهای اصلی کارهای اداری همین دو خصوصیت یعنی نظم و دقت هستند. هر کس بیشتر از این دو برخوردار باشد کارمند بهتری است و کارهایش را بهتر انجام می دهد. البته به نظرم این خصوصیات به همان اندازه هم از خلاقیت و نوآوری کارمندان می کاهد و کم کم آنان را در یک چارچوب رسمی و منضبط محصور می کند. اصطلاحی که خود کارمندان قدیمی به کارش می برند این است که کم کم در این جور کارها فسیل می شوی و چیزی از ابتکار و ابداع در تو باقی نمی ماند. پ.ن: با تمام بی دقتی ام، مدتی است که وارد کار ویرایش شده ام. بعضی وقت ها هم به چیزهایی گیر میدهم که تعجب میکنم چطور به چشمم آمده است! بعداً باید بیایم و اینجا هم از ماجراها و نکات ویرایش بنویسم.