در انتخابات به چه کسی باید رای داد؟

مهم ترین سوال در انتخابات  ریاست جمهوری این است که به چه کسی باید رای داد؟ پاسخ به چنین سوالی نیاز به یک مبنای انتخاب دارد. مبنای من در انتخابات یازدهم ریاست جمهوری نه انتخاب بهترین فرد برای ریاست جمهوری بلکه جلوگیری از انتخاب بدترین فرد است. چنین مبنایی را با توجه به رد صلاحیت ها و توانایی نامزدهای حاضر در رقابت برگزیده ام. چرا که در شرایط فعلی جامعه ایران توانایی مدیریتی بالا، قابلیت به کارگیری ظرفیت همه احزاب و افراد ، و در نهایت نگاه واقع بینانه به اوضاع اقتصادی و روابط خارجی را سه شرط مهم برای نامزد اصلح می دانم. در بین نامزدهای حاضر هیچ کدام همزمان این سه شرط را ندارند. قالیباف مدیر خوبی است اما نمی تواند همه نیروها را زیر چتر خود جمع کند. ولایتی و روحانی نگاه واقعی به سیاست خارجی دارند اما سوابق اجرایی چندانی ندارند. بقیه هم قس علی هذا... بر این اساس نمی خواهم روی یک نامزد متمرکز شوم و سعی کنم حتما رئیس جمهور شود. هر کدام توانایی هایی دارند که به کار مملکت می آید. در این میان اما برایم مهم است که تغییری رخ دهد و کشور قدمی به سمت اصلاح اوضاع بردارد. هم در زمینه مسائل سیاسی و هم اقتصادی ایران نیاز به تغییر جهت دارد. برایم مهم است کسی نیاید که وضع را خراب تر کند و تا حداقل 4 سال حسرت مدیریت علمی و عقلانی را بر دلمان بگذارد. در میان نامزدهای فعلی آقایان حداد و جلیلی را بدترین نامزدها می دانم. هر دو جزء اصولگرایان هستند و سوابق خوبی ندارند. حداد بیشتر آدمی فرهنگی است و از شم اقتصادی و مدیریتی بهره ای ندارد. آقای جلیلی هم که در پرونده هسته ای خود را نشان داده است و در تشابه به آقای احمدی نژاد چیزی کم ندارد. چنانچه سعی دارد با همان کلیشه های ساده زیستی و بسیجی و ولایی بودن رای اقشار مذهبی و حزب اللهی را جمع کند و کاری به تغییر و اوضاع بد کشور ندارد. با این مقدمه و با حدسی از رای آوری هر یک از کاندیداها می توان دانست به چه کسی باید رای داد. طبق نظر سنجی ها تا کنون آقای قالیباف رای اول بوده است و به همراه نامزدی دیگر به دور دوم خواهد رفت. مسئله همین نفر دوم است. این نفر دوم فعلا آقای جلیلی با حدود 19 درصد رای است. پس باید طوری رای داد که بدترین گزینه به دور دوم نرسد. به این منظور دو تاکتیک قابل پیش بین است: یک) آقای عارف به نفع آقای روحانی کنار برود. در این صورت می توان با تخمین خوبی مجموع آرای این دو را رای آقای روحانی حساب کرد و امیدوار بود که ایشان به دور دوم برود. اینجا رای به روحانی کار عاقلانه است و شانسش را بیشتر می کند. دوم) آقای عارف در رقابت باقی بماند. در این شرایط رای به نفری که بعد از جلیلی بیشترین رای را دارد ممکن است از راهیابی جلیلی به دور بعد جلوگیری کند. غیر از این تبلیغ برای رای یک اصولگرا از سبد رای اقای جلیلی می کاهد و همین احتمال رای آوردن او را کمتر می کند. بر اساس نظر سنجی تبیان ازیک نمونه آماری از سراسر کشور فعلا آقای رضایی با 15 درصد به نفر دوم نزدیک است. احتمالا این مقدار با پخش مناظره ها به سمت آقای ولایتی رفته باشد. پس رای به آقای رضایی یا ولایتی بهترین انتخاب است. این یک هفته تکلیف خیی چیزها را مشخص می کند: اینکه آقای عارف برود یا نه و اینکه کفه ترازوی آراء به کدام سمت سرریز شود. آنچه در این میان مهم است خروج تفکر افراطی از حوزه مدیریت کشور است. به این ترتیب شاید امیدی باشد که قطار اقتصاد و سیاست ایران به ریل پیشرفت و اعتدال بازگردد. پ.ن1: استدلال آقای علی مطهری هم در این باره جالب است. حرف شان شبیه استدلال من است: علی مطهری: به روحاین رای می دهم.