شاهین نجفی از زاویه ای دیگر

حتما تا به حال شنیده اید که یک خواننده رپ مقیم خارج، ترانه ای خوانده است با مضمون طنز و هجو که خطاب به دهمین امام شیعیان علی النقی (ع) است. در اینجا نمی خواهم به این ترانه بپردازم. اما با اطلاعی که از متن آن دارم، آن را توهین آمیز و بی ادبانه می دانم. به طوری که حتما کسی را که تقدسی برای ایشان قائل است می آزارد و احساس میکند این شخصیت  هتک حرمت شده است. از طرفی همزمان با انتشار این ترانه و واکنش روحانیون و مذهبی ها، حمایت هایی از این فرد به راه افتاد. عمده این حمایت در جهت حفظ آزادی بیان چنین ترانه ای را روا می دانستند و محالف هر گونه تنبیه و لعن علیه این خواننده بودند. با این مقدمه و از زاویه ای  دیگر می توان این واقعه را مورد بررسی قرار داد: - شاهین نجفی از نسل سوم است. یعنی کسی که در همین کشور رشد کرده است. در همین آموزش و پرورش به مدرسه رفته است و آب و هوای همین تهران را استشمام کرده است. این نکته مهمی است که او کسی  است که دست پرورده این نظام بوده است. از سال ها پیش خوانندگان بسیاری از نسل قبل از انقلاب در خارج مقیم بوده اند و قعالیت می کرده اند. ولی هیج یک چنین آشکارا مقدسات شیعه را به سخره نگرفته بود. باید پرسید چه بر سر تربیت دینی در این کشور آمده است که یک نسل سومی خط مقدم این جبهه می ایستد؟  - حتی اگر بپذیریم که شاهین نجفی با پول و تحریک صهیونیست ها ترانه مذکور را خوانده است، نمی توان این واقعیت را انکار کرد که تعداد قابل توجهی از ایرانیان داخل و خارج از کشور عمل او را ناشایست نشمردند و برخورد با او را محکوم کردند. به نظرم برای بسیاری در این داستان، معادله ضدیت با دین به معادله ضدیت با حکومت دینی تبدیل شد و در پس دفاع از این خواننده رپ در پی استحکام موضع خود در قبال حکومت بودند. آنان نفی مقدسات را با توهین به مقدسات یکسان گرفتند و چون خود در موصع نفی بودند از هتک حرمت دفاع کردند. به عبارت دیگر چنین حمایتی از یک ترانه مبتذل دو دلیل عمده داشته است. یکی حکومتی شدن دین که خواسته اقتدارگرایان بوده است و حالا ضدیت با دین و قدرت را یکی کرده است و دیگری، نبود نقد و نقی دین و خلط ان با هتک حرمت و اهانت. به نظر می آید آرام آرام پرده های بیشتری از فضاحت فضای گلخانه ای که سال هاست تندروها و خشک مقدس ها ایجاد کرده اند، رو شود. آنگاه شاید حامیان این فضا دریابند که در تمام این مدت فقط خوش خیال بوده اند که دینشان حفظ شده است و حتی ترویج و رونق بیشتری یافته است. زمانی که شاید جز افسوس کاری نشود کرد.