درباره انسان بودن

شاید پاسخ به این سوال که آدمی چیست تاریخی به درازای اندیشه بشر دارد. بعد هم هر کس به تناسب تعریفش شروع به توجیه رفتارهای آدمی کرده است. اما اگر بخواهیم در این چرخه طولانی و شاید معیوب تعریف گیر نیفتیم می توانیم خیلی ساده بگوییم آدمی موجودی است مرکب از عقل و حس. یعنی ترکیبی از دوست داشتن ها و درست دانستن ها. ترکیبی از منطق و علاقه. از دو دو تا چهار تا و از دل سپردن. به همین نسبت می توان برای بسیاری از وقایع مهم زندگی توصیفی آورد و توصیه هایی از نوع عملکرد مطلوب ارائه کرد. - مادر شدن: شاید یکی از سخت ترین کارهای دنیا همین مادری کردن است. اینکه 9 ماه سختی و رنج بارداری را تحمل کنی. با درد فرزندی بزایی و تا سال ها مراقبش باشی از آن دست کارهایی است که به هیچ وجه عقلانی نیست. این همه زحمت میکشی و از کار و زندگی بیفتی که چه؟ می توانی همین را بگذاری در راه پیشرفت اقتصادی و اجتماعی. چه کسی به مادر بودن جایزه و مدال می دهد؟ اما وقتی وجه دیگر آدمی پا وسط می گذارد قضیه بالکل عوض می شود. مادر شدن با تمام سختی هایش می شود لذت بخش و آرامش بخش. اینجاست که احساس آدمی به تمام قد ظاهر می شود و نشان می دهد که آدمی چه ظرفیت هایی دارد و چقدر می تواند فداکار و دلسوز شود. - ازدواج: یکی دیگر از نقاط عطف زندگی همین وصلت زناشویی است. پیمانی به دارازی یک عمر و به سختی یک جاده پرپیج و خم. اما در اینجا هم هر دو جزء آدمی بروز می یابد. در چنین ازدواجی هم حس باید راضی شود و هم عقل. به همین خاطر است که ازدواج در سنین پائین تر از 22 که حس آدمی در اوج است، توصیه نمی شود و می گویند ازدواج در سن بالاتر از 30 هم پر از اما و اگر می شود. بر همین مبنا بعضی می گویند باید عاقلانه انتخاب کرد و عاشقانه زندگی. گویی این هر دو جزء جدای از هم اند و می توان با یک کلید دیگری را خاموش کرد. یا بعضی معتقدند اساس ازدواج عشق است و لاغیر. اما هنر، تعادلی بین این دو است و انتخاب درست بر مبنای هردوی آنها. نباید به آسانی به هر کسی دل داد و از آن طرف هم نباید فقط با معیار عقل همه چیز را وارسی کرد و رد یا قبول. به همین ترتیب می توان پدیده های دیگری را هم توجیه کرد. می توان گفت انسانیت هم ترکیبی از این دو جزء است و  به هر میزان که کسی در این دو تعالی یابد، انسان تر شده است و بر عکس در هر کدام که نقصانی پدید آید یعنی انسایتش کم شده است. اینگونه است که باید نشست و فکر کرد که چه کاری می شود به حال هر دویشان کرد. پ.ن: وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم                        که در طریقت ما کافریست رنجیدن