ثبت لحظات 2

می نویسم برای آنکه یادم بماند این لحظات. هنوز در شوک هستم... آیا این آن فاطمه ای بود که من می شناختم؟ فاطمه ای که حرف زدن را اولین راه هر مشکلی می دانست؟ فاطمه ای پریشبش برای امروز ذوق میکرد... فاطمه ای که گذشت داشت... فاطمه ای که حرفم را می فهمید؟! ------------------- امروز رفتم دنبالش... اما حتی حاضر نبود نگاهم کند... چقدر لاغر شده بود... کاش محرم بودم... جلوی خودم را گرفته بودم که احساساتی نشوم. حرف های زیادی داشتم. اما حاضر به گوش کردن نبود. تصمیمش را گرفته بود... نمی دانم چطور توانسته بود این چنین تغییر کند. حرف های زیادی داشتم... می خواستم برایش توضیح دهم که حرف هایم فقط این یک کلمه نبود... که طوری گفته ام که این صفت برای خانواده ام مثبت باشد... که ولخرجی صفت بدی نیست... اما او حتی نگذاشت عذر بخواهم! --------------- در میانه توضیحاتم عصبانی شد و ساکش را برداشت... نمی دانستم باید به دنبالش بروم یا نه.. یک لحظه تمام سختی های راهمان در گذشته و آینده جلوی چشمم آمد. او اما فارغ از هر احساسی ایستاده بود که ماشین بیاید... ایستادم تا ببینم چه می کند... ماشینی ایستاد. سوار شد و رفت. -------------------- من اما هنوز در شوک بودم... پیاده و سلان سلان راه می رفتم...فکر میکردم... یه اینکه کی مقصر است و که نیست... حرف های باربارا جلوی ذهنم می آمد... بالاخره مین ها و بمب های رابطمان ترکیده بودند... و من بیهوده تلاش میکردم! بیهوده هنوز خوشبین بودم... به قول او شاید خودم را گول زده بودم. ------------------- پیاده تا میدان رفتم... از جلو خانه شان رد شدم... یک درصد احتمال دادم ایستاده باشد که بیایم... اما خبری نبود. ------ حالا فکر میکنم به تمامی خوشی ها و سختی هایمان... به فهم مشترکی که رسیده بودیم... درباره زندگی و آینده... به این فکر میکنم که کاش شرایط بهتر بود... کاش ما در این اوضاع با هم روبرو نشده بودیم... کاش دیگران کمی آسان تر می گرفتند.. درباره من و او! کاش روزگار با ما راه میامد.. حالا ای کاش ها هستند که دارند ار مقابلم رژه می روند!