نمایشگاه کتاب و چند حاشیه

معمولاً  در فضای فرهنگی کشور نمایشگاه کتاب را مهم ترین رویداد فرهنگی سال قلمداد می کنند. من اما امسال بر خلاف همیشه در این نمایشگاه شرکت نکردم. اساساً برایم بی معنی شده است که ده روز وقت داشته باشی که بروی و هر چه می خواهی کتاب بخری. اصلاً کتاب مثل غذای آدمی است. مگر می شود رفت و برای کل سال آذوقه و مواد غذایی خرید؟ آدم گاهی دلش مزه هایی را می خواهد که نوبرانه است و باید بروی کف بازار تهیه شان کنی. گاهی هم تعادل بدن به هم می خورد و باید بروی سراغ یک ماده غذایی خاص. به همین نسبت هم کتاب کالایی است ذائقه ای و اگر انبارش کنی می گندد.  جنانچه سال ها نمایشگاه رفته ام و حاصلش شده است قفسه های پر از کتاب های خوانده نشده. پس امسال که قفسه هایم پر بود، سنگین و رنگین خانه نشستم و فقط اخبار نمایبشگاه را پیگیری کردم. گذشته از این مصلی برای برگزاری چنین نمایشگاهی ساخته نشده است. اینکه یک سالن را پارتیشن بندی کنی و بشود نمایشگاه کتاب، ار آن دست کارهایی است که فقط در ایران سابقه دارد. سالن بخش ناشران داخلی نه تهویه مناسبی دارد و نه از امکانات رفاهی و خدماتی مناسبی برخوردار است. تنها مزیت مصلی برای برگزاری چنین نمایشگاهی دسترسی آسان مردم به آن از طریف اتوبان های اطراف و  مترو است. این در حالی است که هر سال مسئولان لشکری و کشوری شعار می دهند که باید فضای مناسبی برای این رویداد تدارک دیده شود و نتیجه خرف هایشان جز چند خبر و مژده در رسانه ملی نیست.  اگر همچنان با خواندن مطالب فوق با من هم عقیده نیستید، کافی است عکس زیر را از این رویداد بین المللی و مهم فرهنگی ببینید! آن وقت شاید نظرتان عوض شود و پیش خودتان فکر کنید راست می گویند که فرهنگ در اینجا مهجور است و نمایشگاه کتاب ما بهترین جلوه ی آن است. پ.ن: برای آنان که ذوق شرکت در این نمایشگاه را دارند، راهنمایی نوشته ام که شاید به کارشان بیاید. این راهنما مربوط به پارسال است و فکر میکنم هنوز قابل استفاده باشد.