تضادهای درونی

آدمی موجودی است پر از تضاد. تضاد بین حس و غریزه، تضاد بین جسم و روح، تضاد بین خود و دیگران، بین خودخواهی و ایثار... و من اکنون در میانه ی این تضادها ایستاده ام. گویی بر سر همان دو راهی ماده و ذهنی هستم که دکارت میگفت. اما هنوز نمی دانم در کجای وجودم قرار است این دو به آشتی برسند. هنوز آن غده صنوبری را که دکارت می گفت نقطه تلاقی روح و جسمند، پیدا نکرده ام. شاید به واسطه ی همین تضادهاست که پیامبر جهاد با نفس را به جهاد اکبر تشبیه کرده است. در جهاد اصغر، درگیری را می بینی و در نهایت جنگ با شکست یکی خاتمه می یابد. اما وقتی پای درون آدمی پیش آید، کسی از آن خبر ندارد و فقط خودت شاهد غوغا و درگیری وجودت هستی. من اما نمی دانم سرانجام کدام سمت وجودم پیروز خواهد شد. در میانه ی این کارزار ایستاده ام و دارم سعی میکنم پیمان صلحی بین دو طرف برقرار کنم؛ تا کار به خوبی و خوشی تمام شود. اما طرفین با لجبازی و سماجت دست بر نمی دارند و هر بار درگیری شدیدتر می شود. من تنها نظاره گر شده ام و هر چه فریاد می کشم که "این منم که دارم خرد می شوم" گوش شان بدهکار نیست.