رشد شخصیتی قهرمانان ملی ما!

اتفاق بدی افتاد و یک شوخی زشت به یک رسوایی بدل شد. شوخی ناجوری که احتمالا بارها و بارها در چنین عرصه هایی بدون اینکه ثبت شود و نشان داده شود تکرار شده است اینبار مایه رسوایی بازیکنی تاریخ ساز در عرصه ملی شد. وقتی چنین چیزی اتفاق می افتد صدای اه اه اه از گوشه کنار بلند می شود و همه تخطئه اش می کنند و باشگاه هم برای تبری از آن و شاید استفاده از فرصت بوجود آمده بلاهای مقتضی را بر سر بازیکنان می آورد. اما سئوال این است که آیا این حرکات، یا حرفهایی نظیر این در تمرینات و سایر موقعیتهایی که بازیکنان تیم حضور دارند وجود نداشته است. آیا سایر بازیکنان اولین باری بوده است که این صحنه  را می دیده اند و بازیکنان آبرو برباد رفته بطور ابتکاری چنین حرکتی را بی باکانه جلوی چشم هم تیمی ها(با این فرض که خاطی به خیال خود دور از چشم دوربین این کار را کرده)انجام داده است؟ آیا مدیران و مسئولان ورزشی در دوران خود از این چیز ها ندیده اند. درست است که وجود چنین چیزهایی در خفا، اقدام جسورانه خاطیان را توجیه نمی کند، اما وقتی یک فرهنگ سخیف در بخشهایی از اجتماع و جامعه ورزشی و باشگاه پشتیبان چنین حرکتی است،  بطوری که حرکت وی برای هم تیمی هایش عادی است، پس تنها گناه فرد آبرو برباد رفته، ناشی گری وی در شیوه انجام کار است و نه خود عمل و اقداماتی که برای ماستمالی کردن قضیه توسط باشگاه و فدراسیون انجام می شود تنها باعث می شود که از این به بعد جماعت حواسشان را بیشتر جمع کنند. اما هیچ کس به این سئوال جواب نمی دهد که چرا بازیکنانی که سالها در عرصه اول فوتبال کشور بازی کرده اند، تا این درجه می توانند فرومایگی کنند و چرا مشخصا رشد شخصیتی و اخلاقی آنها اینقدر ضعیف است.