یازده سپتامبری دیگر

یازده سپتامبری دیگر کلید خورد. اتفاقی افتاد که روزهای پس از اتفاق را کاملا از آن اتفاق متاثر خواهد کرد. خدا به خیر بگذراند. معلوم نیست چه خوابی برایمان دیده اند. اما قبل از اینکه به این مساله بیاندیشیم، سئوال دیگری به ذهن خطور می کند.    نگاه اول عده ای در تهران ترور می شوند. اکثرشان چهره های علمی دانشگاهی هستند. قضیه مبهم است. دلایل  داخلی ها خیلی قانع کننده نیستند. همه چیز عجیب و غریب است. باور قضیه سخت است، اما خوب اعلام می شود که توطئه شوم عوامل اسرائیل، آمریکا و انگلستان خبیث بوده است. شکر خدا مانور تبلیغاتی رسانه های آگاه ما حقایق را حداقل به مردم  داخل که تنها رسانه شان رسانه ملی است نشان می دهد.   امروز ناگهان رسانه های امریکا و انگلستان خبیث از توطئه ای که تازه کشف کرده اند و طی آن تلاش ایران برای تروری عجیب غریب و بی ارزش را خنثی کرده اند خبر می دهد. باور دارم که این طرف منطق خاص خود را دارد، اما دیگه اینقدر منطق متمایزی ندارند که در دوره یکه تازی آمریکا در حالی که از شرق و غرب و جنوب ما را در محاصره گرفته اند، در شرایطی که کشور در یکی از خطرناکترین دعواهای سیاسی سه دهه گذشته درگیر است و بخشهایی از جامعه راهشان را از حاکمیت جدا کرده اند  و اقتصادمان بدترین رکود بعد از جنگ خود را تجربه می کند و تحریمها گلوی اقتصاد کشور را به سختی می فشارند،  به کاری اینقدر مسخره دست بزنند. آخرکه چه بشود؟  اما ادعا می شود که توطئه کشف شده است و کار، کار ایران بوده است. بلندگوها همگی دست آمریکا و انگلستان خبیث است و صدای ما به جایی نمی رسد و ذهن مخاطبان نسبت به ما آنقدر مخدوش شده که کسی گوشش به حرف ما بدهکار نیست.   نگاه دوم در عین حق طلبی، از ابتدای انقلاب همیشه متهم بوده ایم به شرارت درجهان. همواره اتهامات ریز و درشت به ما زده می شود. همیشه در مقابل تهمتها بی پناه بوده ایم. قدرت قاهره نظامی، تکنولوژیک، سیاسی، فرهنگی و رسانه ای غرب است که معلوم می کند چه کسی خوب است و چه کسی بد و تشخیصش را به اکثریت تفهیم می کند و اکثریت را متقاعد می کند و اکثریت هم حرفش را می شنوند و دیر یا زود می پذیرند.  جالب است بدانیم که باور ما دشمنان غرب و بطور خاص آمریکا در مورد بسیاری مسائل را خود غرب شکل داده است. اطلاعات مربوط به مسائلی مانند مساله شوروی و کمونیسم، آلمان و نازیسم، چین، افریقا و ... همه را از طریق رسانه های غربی و مخصوصا آمریکا دریافت کرده ایم و عجیب نیست که باور بیشتر مردم جهان در مورد ما را همانها شکل داده باشند. به هر حال مظلوم هستیم و هر وصله ای را به ما می چسبانند و در مقابل رسانه های دشمن صدای ما شنیده نمی شود. چه بسیار طیفهایی از جامعه ما هستند که سالهای سال است که صدایشان را مردم عامی نمی شنود. هر چند حقشان است(البته به زعم بعضی از ما). چرا که با عوامل بیگانه مراوده دارند. چون به ارزشهای اسلامی و اصول مترقی انقلاب التزام ندارند و بنابراین ما هم با قدرت تبلیغاتی که داریم مردم را آگاه می کنیم و از ماهیت خبیث این طیفها آگاه می سازیم. با توجه به آنچه گفته شد این سئوال برای ما مطرح  شود که واقعا چقدر برخورد آمریکا با ما نسبت به برخورد ما با مخالفان متمایز است؟