امتناع مساله اجتماعی در ایران

یک دیدگاه جامعه شناسی می گوید که وقتی در یک جامعه مساله ای بعنوان "مساله اجتماعی" شناخته می شود که چهار ویژگی داشته باشد.  اول: مشکل ساز باشد دوم: ذهن بسیاری را بخود جلب کرده باشد سوم: قابل حل دانسته شود چهارم: عزمی برای حل آن وجود داشته باشد. مثلا: اول: همیشه نا امنی کما بیش بوده اما با توجه به شرایط امروز و جوامع امروزی مشکل ساز شناخته می شود. دوم: نا امنی در جامعه ما توجه عده زیادی را بخود جلب کرده است. در صورتی که عده کمی ناامنی را برای جامعه امروزی مشکل می دانستند، نا امنی بعنوان مساله اجتماعی شناخته نمی شد. سوم: برخلاف جوامع قدیم که همه چیز را حمل بر قضا و قدر می کردند، بشر امروز مشکلی را غیر قابل حل نمی داند. چهارم: اما مساله مهم این است که در صورتی نا امنی مساله اجتماعی شناخته می شود که عزمی در جامعه برای حل آن وجود داشته باشد. حال اینکه اصولا در جامعه ما ندرتا عزمی برای حرکت اجتماعی شکل می گیرد.  در جامعه امروز ایران کمتر پیش می آید که با تعریف بالا مساله اجتماعی داشته باشیم. مخصوصا که اگر پدیده ای سه ویژگی اول را داشته باشد، قطعا ویژگی چهارم را ندارد. یعنی جایی در میان مردم این جامعه خنثی، عزمی برای حل مشکلات بوجود نمی آید. یک نکته مهم دیگر در مورد مسائل اجتماعی این است که معمولا مساله اجتماعی در ذهن متفکرین تولید می شود و به اقشار پایین تر تسری پیدا می کند. علاوه بر اینکه نخبگان متاثر از تبلیغات رقبا اعتبار کمی میان مردم دارند و نمی توانند فکرهای تولیدی را تسری بخشند. همان تاثیر گذاری کمی که دارند در اثر اختلافات بین خودشان بی اثر می شود. پی نوشت: برگرفته از مقاله ای از سعید معید فر