ایران: سرزمینی کهن

می فرماید: ای فرزندان اسرائیل به یاد آورید نعمتم بر شما و هنگامیکه شما را بر عالمیان برتری دادم. آن موقعی که شما را از دست فرعون نجاتتان دادم آن موقعی که دریا را برایتان شکافتم آن موقع که موسی برسر وعده اش رفت و شما گوساله پرستی برگزیدید و... بعد توبه تان را پذیرفتیم و... این حرفها در حالی خطاب به یهودیان حجاز زده می شود که این اتفاقات قرنها پیش برای قوم یهود در زمان و مکان و شرایط دیگری اتفاق افتاده است. اما با این وجود، آن هم یک افراز کوچکی از بنی اسرائیل مخاطب قرار می گیرند. گویی همینها بوده اند و همینها مسئول همه آنچه اتفاق افتاده بوده اند و لازم است از آنچه کرده اند درس بگیرند. خودمان را که می نگیریم می بینیم هنوز که هنوز است، تصویر فر و شکوه و سروری از دست رفته باستانی در ذهن مردمان است و هنوز بیاد داریم که اعراب و مغول در ایران چه کردند و یادمان نرفته قتل عامها و سرکوبها و شیعه و سنی کشی ها. چنانچه از آنجا که ملت تصوری بزرگ از خود داشت، شکستهای عباس میرزا سبب احساس تحقیر شدگی ملت می شود و سبب ساز خود آگاهی ملی. چنانچه پس از گذر قرنها ادبیات دربار قاجار و پس از آن پهلوی بگونه ای است که گویی شاهی از شاهان هخامنشی حکومت می کند و.... به هر جهت سئوالی که در این پست می خواهم مطرح کنم این است که با توجه به مقدمه گفته شده، چگونه شخصیت جامعه ما و اخلاقیاتش(اگر جامعه را یک انسان تصور کنیم) از آنچه قرنها پیش بر ما گذشته است شکل گرفته است؟ اثر کورش، خسرو، طاهر، آلپ ارسلان(سلجوقی)، شاه اسماعیل و شاه عباس، نادر، رضا شاه و امام خمینی در آنچه امروز ما با آنها مواجهیم چه بوده است؟ اسکندر، عمر، هلاکو (مغول)و برادران شرلی چه نقش در مسائل اجتماعی امروز ما دارند؟ گفته می شود که ملتها هم ما نند انسانها چرخه عمر دارند. جوانی، میانسالی و پیری. از شانس بد ما، ملت ما زود متولد شده، جوانیش در عهد باستان گذشته و میانسالیش به دینداری سپری شده و اکنون که گاه پیریش رسیده جوانانی قدر قدرت از گوشه کنار دنیا سر برآورده اند. ملت ما جز نوزایش خود چاره ای برای اینکه حذف نشود ندارد. حذف شدن از لحاظ سیاسی و جغرافیایی بعید است رخ دهد و اگر هم رخ داد باکی از آن نداریم چرا که قبلا چندین بار تجربه اش کرده ایم. مشکل حذف شدن فرهنگیست. یعنی آن ابزاری که بوسیله آن بارها از حذف شدن نجات پیدا کرده ایم را از دستمان بگیرند.